Het

Doppie is bang.

Doodsbang. Voor al die horrorclowns die overal opduiken in ons land. Verscholen zitten achter bosjes, struikjes en zich ophouden in griezelsteegjes. Sowieso gruwel ik van spierwitte gezichten, rode fopneuzen en te grote flipflopschoenen onder een oversized geruit broekspak. Ik houd niet van ballondiertjes die worden gemaakt of bloemenbroches waar water uit spuit. NEE! Ik vind het vreselijk. Ronduit afschuwelijk. Onbetrouwbaar als de pest. De clown.

Die colourofobie heb ik te danken aan de horrorfilm der horrorfilms It. Het dus. Een moordlustige demonische clown die ervoor heeft gezorgd dat ik in de zomer van 1990 een week lang de badkamer niet durfde te betreden. Dat ik niet – en nog steeds niet – in de buurt van stoepranden en allerhande gootjes durf te paraderen. Dat mijn nekharen acuut overeind gaan staan als ik in de buurt van kermissen kom en de eerste tonen van zo’n irritant muziekdeuntje hoor. En dat ik instant alert ben als ik iemand met een felgekleurde pruik in mijn ooghoek zie opdoemen. Zelfs van Ronald McDonald krijg ik de bibbers en Pipo de Clown meed ik vroeger met militaire precisie.
Dus met mijn lieve leerlingen naar het circus? Nee, liever niet.
En dat allemaal dankzij It. Kloteclown.

© Tekstbureau Doppie 2016