december 2015, Page 2

Het komt steeds dichterbij.

De dag dat ik als parttime juf aan de slag ga.

Een weloverwogen keuze, maar een moeilijke beslissing pur sang. Iets waar ik stiekem slapeloze nachten van heb gehad.
Sinds dat ik vijf jaar geleden – vers van de deeltijd PABO – aan de slag ben gegaan als juf, heb ik van mijn directie direct al het vertrouwen en alle ruimte gekregen om mezelf te ontwikkelen. Uit te blijven dagen. Mijn horizon te verbreden. ‘Je bent meer dan alleen juf.’ is mij gezegd. Iets waar ik volledig achter sta.
Maar wat houd ik van mijn vak. Wat ben ik dol op alle kinderen die ik les mag geven. Ze inspireren me. Wat geniet ik van hun verwondering, hun wijsheid en hun puurheid. Zodoende ben ik alle ontroerende en hilarische uitspraken gaan verzamelen en delen, die met heel veel plezier worden gelezen en worden bekroond met een like. Zodoende ben ik gaan schrijven over mijn dagelijks (juffen)leven. Het zijn dus stiekem mijn lieve leerlingen geweest die ervoor hebben gezorgd dat ik mijn hart heb gevolgd. Dat ik mijn oude baan als tekstschrijver weer heb opgepakt en mijn lang gekoesterde droom heb laten uitkomen: een eigen tekstbureau.
Een schrijvende onderwijzeres of een onderwijzende schrijver. Ik ben het allebei. Best of both worlds.

Toen het schrijfballetje eenmaal ging rollen, ging het hard. Heel hard. In de avonduren en in het weekend was ik veelal bezig de grote kleine ondernemers te helpen met het (her)schrijven, redigeren en/of corrigeren van hun (web)tekst, nieuwsbrief, persbericht of blog.  Tel daarbij een tweede droom – de column – op en dan wordt het op een gegeven moment net iets te veel. Dan moet je kiezen. Kiezen uit twee fantastische, sprankelende banen. En kiezen voor jezelf, wat altijd lastig is.
Maar ik heb het gedaan. Met een pijntje in mijn hart.
Van een weloverwogen keuze naar een emotionele stap. Vooral als je dit soort briefjes op je bureau vindt. Het is loslaten, het is groeien. Het is delen en delegeren. Het is missen, het is omdenken. En het is ook een beetje afscheid nemen. Een soort van beginnen aan een nieuw hoofdstuk van een verhaal dat gelukkig nog niet ten einde is.

Een weloverwogen keuze, die de juiste keuze blijkt te zijn.
Dus lieve mensen, vanaf 4 januari zal ik drie dagen lesgeven en twee dagen voor Doppie aan de slag gaan. Ik heb er zin in.