Bono Vox Populi

Magnificent.

Dat is het woord dat als eerste bij me opkomt, wanneer ik zondagavond 13 september de Ziggo Dome uitloop. Magnificent. Ik heb er geen woorden voor, ben enigszins sprakeloos. Het was gewoon magnificent.
Eindelijk ging ik ze zien. Ontmoeten. Voelen. Ervaren. U2. Mijn favoriete band allertijden. Want ze waren na zoveel jaar weer in ons land. En dat was één grote happening.
Met de #U2ietour veroveren Bono, the Edge, Larry en Adam wederom het universum. De mannen zijn groot geworden door klein en zichzelf te blijven. Vier jochies uit Ierland, daar waar destijds de straten geen namen hadden, die het leuk vonden om muziek te maken. Want met muziek konden ze een statement maken. Iets betekenen. Voor arm en rijk. Voor jong en oud. Voor zwart en wit. Voor katholiek en protestant. En dat doen ze nog steeds. U2 is de stem van het volk. De goede welteverstaan. The saints were coming.

Afgewisseld met het nieuws van de dag, momenten uit hun verleden en datgene waar U2 voor staat, brengen zij hun allergrootste, alleroudste en allernieuwste hits ten gehore. Dat doen ze met passie, met flair en met een killer sound. Want rocken, dat kunnen de mannen nog steeds. Van die bloedige zondag tot een eerbetoon aan Bono’s moeder Iris en onze eigen prins Friso, van eeuwig verlangen naar een mooie dag, van een plaats genaamd Vertigo naar het leven met of zonder jou. En alles daar tussen in. U2 zorgt er voor dat iedereen uit z’n plaat gaat, voor ontroering en oorverdovende stilte. Ze is totally out of control. Dat was ze altijd al. Dat is ze nog en dat zal ze zeker blijven. U2. Ik ben fan and I will follow.

© Tekstbureau Doppie 2015