Alles is liefde

Net een paar maanden voor de klas, werd mijn (toen nog) verkering gevraagd om zich als rechterhand van Sinterklaas voor te doen tijdens het grote kinderfeest.

Samen met mijn broertje speelde hij de sterren van de hemel in een door ons verzonnen verhaal.
Zo kreeg ik in december 2011 verkering met een heuse zwarte Piet.
Piet Roberto kwam mij het hof maken met zoete gedichten, banketstaven, en een hart van marsepein en vroeg mij na een voorzichtige zoen op de wang het volgende jaar mee naar de film te gaan. Met een mond vol schuimpjes zei ik ‘ja’, want ach, verandering van spijs doet de mens nu eenmaal eten.

Piet Roberto hield zijn belofte en keerde in december 2012 terug in mijn nieuwe klas. Hij voegde daad bij woord en in het bijzijn van 25 enthousiaste leerlingen verraste hij mij met twee kussen op de wang en een vluchtige smakkerd op de mond plus een spannende date in de cinema (uiteraard zonder de kinderen).
Wat een feest: Piet is op de juf! En gelukkig is de juf ook op Piet!
Tranen met tuiten heb ik gehuild, toen Piet weer op de stoomboot zat. Gelukkig zouden we elkaar schrijven en bij elke hap die ik nam van een chocoladeletter, bleef ik aan mijn geliefde denken.

Maandag 15 april 2013: een doodgewone maandagochtend. Groep 3 was heerlijk aan het werk en ik zette de spullen voor het rekencircuit klaar. Rommelend in een kast hoorde ik opeens: ‘Hee, ik zie een Piet!’
Ik, al ietwat geïrriteerd omdat ik de cijferblokken niet uit de kast kreeg, wuifde het zonder pardon weg. Opnieuw dook ik de kast in, om vervolgens weer overeind te springen door het gegil van twee meisjes: ‘Juf, volgens mij loopt Piet Roberto daar!’
‘Dames, dat kan niet, het is voorjaar en Piet zit lekker in Spanje! Terug aan het werk.’
Dan maar even wat kopiëren. Nee, dat zou de adjunct wel even doen, die opeens in de klas stond. Ik moest maar bij de kinderen blijven.
Nog nooit voelde ik me zo op de vingers gekeken.
Wat deed mijn buurvrouw van groep 4 trouwens in de klas en waarom was mijn groepsouder er met een fototoestel? Het kwartje viel niet, het strooigoed wat door de klas vloog, daarentegen wel. Want wie kwam daar aan?
Juist, ja. Piet Roberto.
In vol ornaat. Zwart van het roet. Een bos rozen en een doosje van een juwelier.

Je kunt wel raden wat er toen gebeurde.

Aangezien ik voor het eerst van mijn leven totaal sprakeloos was en aan de grond stond genageld (met de rekenspelletjes en cijferblokken nog in mijn hand), drong het niet zo goed tot mij door, waarvoor Piet Roberto er was. Hij legde ondertussen uit wat er ging gebeuren, als hij met mij zou trouwen.
– voor zijn nieuwe baan hier, moet hij andere kleding aan
– door het Hollandse weer zal de roet van zijn gezicht gaan
– en voortaan zou hij Rob heten
Dit alles legde Piet in foutloos Nederlands uit, want hij had de inburgeringscursus een aantal dagen geleden afgerond.

Piet gaf zijn leven onder de Spaanse zon op voor een leven met mij. Of de kinderen dat wel goed vonden? Na een overweldigend en goedkeurend gejuich, ging Piet op zijn knieën en beloofde mij een leven vol surprises, maneschijn en chocoladepepernoten.
Volmondig zei ik ‘ja’ (nog steeds met de rekenspelletjes en cijferblokken in mijn hand) en bezegelde ik mijn antwoord met een kus op zijn knalrode lippen.

Op 26 juni 2013 trad ik, Naomi Smits in het huwelijk met ‘mijn’ Piet. In het bijzijn van onze familie snel aan de balie (niet op Bali).
De zon scheen en toen we ontdekten dat er 25 jongens en meisjes in feestelijke kleding, een aantal ouders en collega’s op ons stonden te wachten bij het gemeentehuis, gaf dat de dag een gouden randje. De adjunct (nog steeds in het complot) trouwde ons opnieuw. Verrassing op verrassing…het leek wel Sinterklaas…
Op 29 maart 2014 hebben we de dag nog eens dik over gedaan met ons foute huwelijksfeest! Helemaal in Doppie stijl 🙂

Nu zijn we een flink aantal maanden verder. Piet en ik wonen in ons droomhuis. Ik heb een nieuwe klas en Piet is geen Piet meer. Hij heeft echter nog wel een kort lijntje met Madrid, zodat hij ooit kan invallen als hulppiet.
Dat verklaart trouwens al die briefjes en verlanglijstjes op mijn bureau, in mijn tas of brievenbus met de volgende aanhef: ‘Lieve Piet Roberto,….’

©  Tekstbureau Doppie 2014-2015