Hartverscheurend verscheurd

Ik ben verdrietig. Intens verdrietig. Woorden schieten me tekort.

Ik huil om de slachtoffers van die afschuwelijke ramp. Ik huil en kan even niet meer stoppen.
Ik ken ze niet persoonlijk, maar ook weer wel.
Want ik ken lieve families, vrienden, collega’s die met dit ondraaglijke verlies moeten dealen. Ik huil om de nabestaanden.
Het komt zo ongelooflijk dichtbij.

Tranen laat ik om die gezinnen, die samen op vakantie gingen. Tranen laat ik om die verliefde stelletjes, die van elkaar zouden gaan genieten.
Tranen laat ik om die man, die een nieuw leven zou beginnen. Tranen laat ik om die vrienden, die hun vriendschap wilden vieren.
Tranen laat ik om de crew van het vliegtuig, die de passagiers tot het laatste moment verzorgde.
Tranen laat ik om die jongen, die de wereld wilde ontdekken.
Tranen laat ik om al die kinderen, die nog zouden afstuderen, trouwen en (klein)kinderen zouden krijgen. Ze hadden mijn leerlingen kunnen zijn en dat doet pijn.
Ik huil om alle 298 lieve, fantastische personen, die in de bloei van hun leven waren met de wereld aan hun voeten.

Tranen laat ik om die vader, die zijn prachtige dochter nooit meer zal knuffelen. Tranen laat ik om die broer, die nooit meer bij zijn ouders en zus zijn hart kan uitstorten.
Tranen laat ik om die ouders, die hun kinderen niet volwassen zien worden.
Tranen laat ik om die zoon, die nooit meer met zijn vader en moeder de lekkerste gerechten kan bereiden. Tranen laat ik om dat meisje, die haar beste vriendin nooit meer om advies kan vragen.
Tranen laat ik om die opa en oma, die nooit meer hun kleinkinderen kunnen verwennen.
Tranen laat ik om alle families, die hartverscheurend verscheurd zijn.
Ik huil om deze dierbaren, van wie de levens nooit – maar dan ook nooit – meer hetzelfde zullen zijn.

Wat een heerlijke en welverdiende vakantie had moeten worden, is het afschuwelijkste scenario ooit gebleken.
Een nachtmerrie, waarvan je hoopt dat het een droom is.
Niemand die het kan navertellen. Niemand.
We zullen nooit weten wat de laatste woorden waren. We zullen nooit weten of er hoop is gehouden, geknuffeld, gekust of getroost.
We zullen nooit weten of dat ze tegen elkaar hebben gezegd dat ze van elkaar houden.
Nooit.
De wereld staat op zijn kop. Nederland is in diepe rouw: ons land is in het hart geraakt.
Mijn hart huilt. Ik huil.

Ik brand kaarsjes voor de 298 lieve, fantastische personen en hoop met heel mijn hart dat ze snel weer thuis zijn.

Ik wens de dierbare nabestaanden ongelooflijk veel kracht en liefde toe.
Achter elke traan schitteren duizenden mooie herinneringen….

©  Tekstbureau Doppie 2014