Gisteravond waren Piet Roberto en ik te gast bij de filmpremière van Rokjesdag. In Tuschinski. Dresscode: black tie. En dat betekende een aantal blokken op zeer hoge gouden glitterhakken – note to myself: altijd nieuwe schoenen inlopen – in de semi-vrieskou blauwbekken om vervolgens in mijn petticoat van MODEFEESTJE te pogen over de rode loper te paraderen (lees:strompelen). Misschien had ik zelf de première wat later gepland. In de echte lente ofzo. Zodat ik geen extra panty’s in mijn clutch hoefde te verstoppen en mijn wollen shawl van twee meter thuis kon laten.
Enfin. Rokjesdag dus. Een term in het leven geroepen door de columnist der columnisten wijlen Martin Bril. De eerste warme dag van het voorjaar waarop de dames voor het eerst met de blote – en geschoren – benen naar buiten gaan. In een rokje welteverstaan, en niet in de Ellie Lust afritsbroek. De dag waarop het flirtseizoen met veel liefde en plezier wordt geopend. Er moest dus een ooit een film van komen.
Nederlandse romcoms vind ik charmant. Heel charmant. En zo ook Rokjesdag. Het scenario is trouwens geschreven door mijn achternichtje Eveline Hagenbeek, scenario, tekst en fotografie (writing runs in the family) en Johan Nijenhuis – de man die met Costa! een nieuw Nederlands filmgenre introduceerde – nam de regie voor zijn rekening. En die combi heeft uitstekend gewerkt.
Met als resultaat een sprankelende film over de zoektocht naar liefde, dateleed, ontroerende en wijze levenslessen en behoorlijk veel liefde.
Ik was bang voor een Verliefd op Ibiza-toestand, maar ik heb genoten van Rokjesdag. Het krachtige verhaal draagt de film. De dialogen zijn scherp en de enscenering is prachtig. Het is volwassen. Het is Costa! een soort van vijftien jaar later. En in plaats van een zonnige Spaanse badplaats speelt de eeuwigdurende zoektocht naar de liefde zich nu af in een Amsterdam in de lente met een kookschool als uitvalsbasis. De perfecte ingrediënten voor een fijne feelgood movie van eigen bodem.
De liefde overkomt je, net als een sprankelende filmpremière die je – volgens de traditionele polderglamour – afsluit met een zak dikke Vlaamse frites met romige mayo op de weg terug naar de auto. En daar had ik gisteravond de zeurende kramp in mijn voeten door die torenhoge hakken maar al te graag voor over!
© Tekstbureau Doppie 2016
