Op de barricaden

Vandaag gaan de deuren van onze school een uurtje later open.

Zestig minuten, 3600 seconden. Omdat we vandaag gaan staken. Op de barricaden gaan. Vierkant achter #poinactie staan.

Waarom dan maar 1/24 deel van de dag en niet de gehele dag? Nou, omdat we de kinderen niet de dupe willen laten worden van het hele gebeuren. Maar we willen slapend Den Haag wél wakker schudden en op de partijneuzen drukken dat het de hoogste tijd is voor verandering. Er. Moet. Meer. Geld. Naar. Het. Onderwijs. (en naar de zorg, maar dat is een andere discussie).
Zodat we net zo eerlijk betaald gaan krijgen als onze collegae in het voortgezet onderwijs.

En dan kan krullenbol Sander Dekker wel stoer zeggen dat zij het veel en veel zwaarder hebben met een stelletje pubers, maar niks is minder waar.
Waarom krijgt het VO meer salaris dan het PO? We verrichten toch hetzelfde werk? Lesgeven?
Waarom krijgt een expert wiskunde (één vak) meer doekoe dan een leerkracht die naast rekenen, ook taal, spelling, lezen, wereldoriëntatie, begrijpend lezen, natuur & techniek en expressie moet verzorgen?
Wat is de reden dat een docent Frans in een havo-klas (één niveau) meer krijgt dan een juf met 28 kinderen met verschillende werk- en denkniveaus waarvan een kwart onder de noemer ‘zorg’ valt en daar ook naar moet handelen? Waarom dit? Waarom dat?

Ik kan nog heel veel meer redenen noemen, ik kan mijn stem laten gelden. Maar als leerkracht in het primair onderwijs verdien ik meer. Veel meer.
Dus vandaag kom ik op voor mij en al mijn collega’s in ons land.

Daarbij maak ik gelijk toast van types zoals Sander en van al die grapjassen die telkens roepen; ‘Ja maar leerkrachten hebben altijd zoveel vakantie.’
Toast dus. Keiharde toast.
En daarom ga ik met mijn stoere, geweldige, leuke team samen ontbijten. Want om 09:15 uur komen onze lieve leerlingen weer.