Toen onze Dop een Doppie was…

Tekstbureau Doppie
Dikwijls krijg ik de vraag hoe mijn bedrijfje toch aan die sprankelende naam komt.

Enfin, ik zal het je vertellen.
Lang, lang geleden – in de tijd dat de Twix nog een Raider was en Doe Maar de hitlijsten bestormde – werd er op een snikhete zomerse julidag een wolk van een babymeisje geboren. De kersverse ouders waren intens gelukkig (dat de bevalling minder dan een uur duurde, speelde vast en zeker mee, red.) en lieten de hele wereld via de muisgrijze telefoon met draaischijf en krulsnoer weten dat hun dochter daar dan eindelijk was. De voltallige Indische familie van moeders zijde stond in no time aan het kraambed en bewonderde de nieuwste telg. De übertrotse opa hield zijn kleindochter voorzichtig vast en constateerde dat haar puntgave neusje precies op het dopje van een eikeltje leek.
En zo was de bijnaam Doppie geboren.
Als blije baby, donderjagende dreumes, puberende peuter, koddige kleuter, ijverige basisschoolleerlinge, dromerige cq. opstandige tiener, hockeyende en feestverslaafde studente, aan het werk in de winkel, het theater, bij de boeken of de televisie: hoe oud ik ook was en wat ik ook deed, mijn lieve grootvader bleef mij Doppie noemen. Ook bleef hij mij op het hart drukken dat ik moest onderwijzen en iets met mijn schrijftalent moest doen. Dat was destijds niet het toekomstbeeld wat ik voor ogen had. Maar opa hield voet bij stuk. Tot aan zijn dood in 2007.

Het lot bepaalde dat ik rond het overlijden van mijn grootvader Rob leerde kennen. Alsof het zo heeft moeten zijn.
Er brak een tijd aan van keuzes maken, je hart volgen en voor jezelf kiezen. Het was niet altijd even makkelijk, maar uiteindelijk vielen de puzzelstukjes in elkaar. Onderwijs en schrijven. Schrijven en onderwijs. Het is allebei echt mijn ding. Opa heeft gelijk gehad.

Toen ik – bijna twee jaar geleden – de stoute schoenen aantrok om naast mijn baan als stralende juf ook mijn droom als tekstschrijfster achterna te jagen, was het mijn moeder – een echt vaderskindje – die zei dat ik het Tekstbureau Doppie moest noemen.
En zo geschiedde.
Ik ben een eenmanszaak en – met ook mijn papa als bedrijfskundig adviseur – familiebedrijf in één! En daar ben ik heel erg trots op!

PS  Mag je mij zomaar Doppie noemen? Nee. Iets met privileges enzo. Opa mocht het, mijn mama mag het ook (die schrijft het steevast op de kaartjes die ze stuurt). Verder niemand. Oh, wacht mijn jongste broertje. Als hij sushi wil komen eten. Mijn lieftallige echtgenoot gebruikt het D-woord enkel wanneer ik iets rancuneus of impulsiefs heb gedaan 😉 Tot zover.

© Tekstbureau Doppie 2015-2016