Dit weekend ging ik even terug in de tijd. Terug naar de tijd van puberende hockeytoernooien.
Gewapend met tenten (die had ik als anti-kampeerder niet), luchtbedden (ook die moest ik lenen), hockey-equipement (had ik gelukkig wel) en een rolkoffer vol foutfits en gadgets (drie keer raden wie er hoofd ornamenten was) toog een gedegen selectie van het Fletiomare donderdagtrimteam vrijdagmiddag richting het hete Valkenswaard voor een knorrend stickfestijn.
De leeftijd was dit jaar 18+ (dit itt voorgaande edities), het bier ietwat beschuimd en hitte ondraaglijk. Gelukkig maakten het eten, de muziek, het sanitair (heel belangrijk punt) en de sfeer (goede gesprekken, slechte grappen, nog slechtere moves, frikadellen speciaal, waterballonnen, smurfenlolly’s, lichtgevende schmink, trillende varkens, oude bekenden, mensen betrappen, etc.) een hoop goed.
Van slapen kwam weinig terecht; ik werd ‘mevrouw’ genoemd en ik haat slapen in een tent. Dat er iemand in de nabijheid hard snurkte, iemand vijf tenten verderop de halve nacht kotste, iemand stond te zeiken in de tegenoverliggende bosjes én dat er twee iemanden met hun dronken harses tot het vroege ochtendgloren Kinderen voor Kinderen-liedjes zongen, zorgden ervoor dat ik in totaal slechts anderhalf mijn ogen heb dicht kunnen doen.
Leuke bijkomstigheid: ik ben nu bevriend met alle beveiligers door mijn nachtelijke wandelingen.
Na een tropische zaterdag keerde ik weer huiswaarts. Ik heb het heerlijk gehad. Altijd stoppen op het hoogtepunt (lees: 35 graden). Het was goed zo.
Gisteravond sliep ik eerder dan de pretletter en zit ik nu deels fris, deels brakkig achter de typemachine om deadlines te tackelen.
Hockeytoernooien; wie is er niet groot mee geworden.
Maar no way dat Roos daar later naartoe mag
😉
© Tekstbureau Doppie 2019