Alles is liefde, Page 13

Net een paar maanden voor de klas, werd mijn (toen nog) verkering gevraagd om zich als rechterhand van Sinterklaas voor te doen tijdens het grote kinderfeest.

Samen met mijn broertje speelde hij de sterren van de hemel in een door ons verzonnen verhaal.
Zo kreeg ik in december 2011 verkering met een heuse zwarte Piet.
Piet Roberto kwam mij het hof maken met zoete gedichten, banketstaven, en een hart van marsepein en vroeg mij na een voorzichtige zoen op de wang het volgende jaar mee naar de film te gaan. Met een mond vol schuimpjes zei ik ‘ja’, want ach, verandering van spijs doet de mens nu eenmaal eten.

Piet Roberto hield zijn belofte en keerde in december 2012 terug in mijn nieuwe klas. Hij voegde daad bij woord en in het bijzijn van 25 enthousiaste leerlingen verraste hij mij met twee kussen op de wang en een vluchtige smakkerd op de mond plus een spannende date in de cinema (uiteraard zonder de kinderen).
Wat een feest: Piet is op de juf! En gelukkig is de juf ook op Piet!
Tranen met tuiten heb ik gehuild, toen Piet weer op de stoomboot zat. Gelukkig zouden we elkaar schrijven en bij elke hap die ik nam van een chocoladeletter, bleef ik aan mijn geliefde denken.

Maandag 15 april 2013: een doodgewone maandagochtend. Groep 3 was heerlijk aan het werk en ik zette de spullen voor het rekencircuit klaar. Rommelend in een kast hoorde ik opeens: ‘Hee, ik zie een Piet!’
Ik, al ietwat geïrriteerd omdat ik de cijferblokken niet uit de kast kreeg, wuifde het zonder pardon weg. Opnieuw dook ik de kast in, om vervolgens weer overeind te springen door het gegil van twee meisjes: ‘Juf, volgens mij loopt Piet Roberto daar!’
‘Dames, dat kan niet, het is voorjaar en Piet zit lekker in Spanje! Terug aan het werk.’
Dan maar even wat kopiëren. Nee, dat zou de adjunct wel even doen, die opeens in de klas stond. Ik moest maar bij de kinderen blijven.
Nog nooit voelde ik me zo op de vingers gekeken.
Wat deed mijn buurvrouw van groep 4 trouwens in de klas en waarom was mijn groepsouder er met een fototoestel? Het kwartje viel niet, het strooigoed wat door de klas vloog, daarentegen wel. Want wie kwam daar aan?
Juist, ja. Piet Roberto.
In vol ornaat. Zwart van het roet. Een bos rozen en een doosje van een juwelier.

Je kunt wel raden wat er toen gebeurde.

Aangezien ik voor het eerst van mijn leven totaal sprakeloos was en aan de grond stond genageld (met de rekenspelletjes en cijferblokken nog in mijn hand), drong het niet zo goed tot mij door, waarvoor Piet Roberto er was. Hij legde ondertussen uit wat er ging gebeuren, als hij met mij zou trouwen.
– voor zijn nieuwe baan hier, moet hij andere kleding aan
– door het Hollandse weer zal de roet van zijn gezicht gaan
– en voortaan zou hij Rob heten
Dit alles legde Piet in foutloos Nederlands uit, want hij had de inburgeringscursus een aantal dagen geleden afgerond.

Piet gaf zijn leven onder de Spaanse zon op voor een leven met mij. Of de kinderen dat wel goed vonden? Na een overweldigend en goedkeurend gejuich, ging Piet op zijn knieën en beloofde mij een leven vol surprises, maneschijn en chocoladepepernoten.
Volmondig zei ik ‘ja’ (nog steeds met de rekenspelletjes en cijferblokken in mijn hand) en bezegelde ik mijn antwoord met een kus op zijn knalrode lippen.

Op 26 juni 2013 trad ik, Naomi Smits in het huwelijk met ‘mijn’ Piet. In het bijzijn van onze familie snel aan de balie (niet op Bali).
De zon scheen en toen we ontdekten dat er 25 jongens en meisjes in feestelijke kleding, een aantal ouders en collega’s op ons stonden te wachten bij het gemeentehuis, gaf dat de dag een gouden randje. De adjunct (nog steeds in het complot) trouwde ons opnieuw. Verrassing op verrassing…het leek wel Sinterklaas…
Op 29 maart 2014 hebben we de dag nog eens dik over gedaan met ons foute huwelijksfeest! Helemaal in Doppie stijl 🙂

Nu zijn we een flink aantal maanden verder. Piet en ik wonen in ons droomhuis. Ik heb een nieuwe klas en Piet is geen Piet meer. Hij heeft echter nog wel een kort lijntje met Madrid, zodat hij ooit kan invallen als hulppiet.
Dat verklaart trouwens al die briefjes en verlanglijstjes op mijn bureau, in mijn tas of brievenbus met de volgende aanhef: ‘Lieve Piet Roberto,….’

©  Tekstbureau Doppie 2014-2015

Daar stonden we dan. In de regen.

Vreemden voor elkaar. Vervreemd van elkaar. Het was oppervlakkig. Koud. Gevoelloos.
De woorden die zinnen moesten maken, bleven steken in nietszeggende klankgroepen.
We waren uitgepraat. Voorgoed.

Hollandse hits.
Dat was slechts het enige wat ons voor altijd zou verbinden.

‘Weet je nog? De dancing. Met Tom Jones. En Nico Haak.’
‘Ja. En met Foxy Foxtrot en haar elastieken benen.’
‘Waar Annie je tassie eventjes zou vasthouden.’
‘En dokter Bernard? En Bonnie? Oh nee, die was buiten spelen.’
‘Het was een nacht, die je normaal alleen in films ziet.’
‘Zing eens een toontje lager oké?’
‘Ik moest het vaak even aan mijn moeder vragen trouwens.’
‘Sinds een dag of twee ben ik niets zonder jou .’
‘En nu wil ik graag één kopje koffie.’
‘Zeg me dat het niet zo is!’
‘Ik heb hier namelijk een brief voor mijn moeder.’
‘Hou me vast.’
‘Weet je, Manuela denkt niet zwart, denkt niet wit.’

Een bloedend hart.
Blauwe ruis.
We herkennen de stemmen van onze ruzies.

‘Maar waarom fluister ik jouw naam nog?’
‘Als de vrijgezel gaat slapen en alle sterren heeft gezien?’
‘Joh, ik verscheurde je foto, want ik had m’n twijfels over België.’
‘Je kreeg toen alle liefs uit Londen.’
‘Maar vanavond heb ik hoofdpijn.’
‘Vuile huichelaar!’
‘Je was zo belle als Hélène.’

Paniekerig tegen een passant: ‘Kom van dat dak af!’ Tegen de ander: ‘Ik waarschuw niet meer!’
Onnavolgbaar. Een verkapt dreigement.
Flarden teksten van een troubadour.
 
‘Huilen is voor jou te laat.’
‘Ik wilde naar Mexico ’t land van al mijn dromen.’
‘Ach, het was aan de Costa del Sol (tingelingeling), waar je loog tegen mij alsof ik een kind was.’ 
‘Hij was maar een clown, die kleine jodeljongen in de malle molen van het leven.’
‘Spiegelbeeld vertel eens even…’
‘Had je die rozen nou nog naar Sandra gebracht?’
‘Mag ik dan bij jou?’

Malle Babbe, Mijn Opa en Bella Beer.
Allemaal waren ze getuigen van onze haat- en liefdesgeschiedenis
Een conversatie van niks. Het ene oor in, het andere oor uit.
We luisterden nauwelijks naar elkaar. Praatten langs elkaar heen. Dwars door elkaar heen.
Het begin van het einde.
Langs het tuinpad van mijn vader.

‘En we gingen op vakantie met het geld van ome Jan, weet je dat nog?’
‘Haar naam was Keetje Tippel en de duiven op de dam speelden met Sjakie van de hoek.’
‘Ben zo blij dat ik je niet vergeten ben.’
‘Het is niet zo dat je naar huis hoeft vannacht.’
‘Ach, de meeste dromen zijn toch bedrog.’
‘Kon ik maar even bij je zijn daar in het kleine café aan de haven.’
‘Ik lijk steeds meer op jou.’

Geforceerd hielden we de schijn op met de glimlach van een kind.
Het was tijd, de hoogste tijd.
We bedankten elkaar bijna nog voor al die gezelligheid.
 
‘Het was geen leuke visite een huis vol visite.’
‘Gooi toch je schoonmoeder uit het raam en de ijskast erachteraan.’
‘Ik geef het toe, ik ben een beetje verliefd op zuster Ursula.’
‘Je kreeg een heel apart gevoel van binnen, nietwaar?’
‘Ik zing bid lach werk en bewonder en hoop dat je de hele nacht met me danst.’
‘Hoog Sammy, kijk toch eens omhoog…’
‘Mooi was die tijd hè?’
‘Het is de waarheid.’

We stevenen samen af op onze muzikale apotheose.
Pianissimo. Forte.
Alle slotakkoorden zijn bereikt.

‘Ik ben de sleutel, jij het slot.’
‘Samen zijn is samen lachen, samen huilen.’
‘Luister, als de morgen is gekomen…’
‘Maak me gek!’
‘Blauw blauw blauw!’
‘Iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen!’ 
‘Ik vlieg met jou naar de regenboog!
‘Vandaag is rood…de kleur van jouw lippen.’ 
‘Was er nog iets met een wit licht? ‘
‘Mag het licht uit?’

En het licht ging daadwerkelijk uit.
Bij ons allebei.

Deze laatste verwoede poging om toenadering tot elkaar te zoeken was mislukt.
Daar stonden we dan. In de regen. Nog steeds.
Nu pas waren we uitgepraat.
Uitgezongen.
Voorgoed.

In de verte hoorden we enkel nog de intercity.
Kedeng kedeng.

© Tekstbureau Doppie & En Dan Blog Wat 2015
– een sprankelende samenwerking ontstaan op Twitter

PS Als jij alle titels + artiesten weet, kun je eeuwige roem winnen! En een VIP-arrangement op de Vinex karaokeavond.
Mail de goede antwoorden door naar: naomi@tekstbureaudoppie.nl – succes!

Hoe zat het ook alweer met Valentijnsdag?
De meest romantische dag van het jaar valt samen met de feestdag (??) van twee christelijke martelaren genaamd Valentinus. Dit heeft echter niks te maken met de 14 februari zoals we die nu kennen. Toch raken mensen opgewonden van dit idee, maar dat is een ander verhaal.

Een ander stukje liefdesgeschiedenis dan maar. Om van de wilde Romeinse orgieën af te komen, werd het bacchanaal omgeturnd in een kuis offer- en vruchtbaarheidsfeest. Ongehuwde mejuffrouwen uit Rome schreven keurig en net hun naam op een papiertje en gooiden deze in een keramieken schaal. Ongehuwde mannen uit dezelfde stad trokken vervolgens een briefje en gingen met de dame in kwestie op date. Dat gebeurde -hoe kan het ook anders- op 14 februari.

Uiteraard werd dit feest een aantal eeuwen later verboden door de Kerk. Omdat het weer op en top heidens zou zijn.
Ach, voor mij is Valentijnsdag heilig. Ik vind het geen commercieel gedoe.
Nu vier ik alle feestdagen met veel plezier, zelfs World Nutella Day staat in hazelnoot-chocoladebruine letters op mijn kalender. Maar het leven moet je vieren. Echt.
Wat is er nou leuker dan extra aandacht aan je dierbaren geven? Het is toch enig je geliefde eens extra te verwennen? Met zo’n pluche beertje waar een satijnen hart aan vast zit genaaid met ‘I love you’ in koeienletters erop. Of suikerzoete cupcakes met marsepeinen hartjes. Of gewoon een oldskool postkaart. Mét digitale kus van de posterijen. En glitters. Wat een feest!
Ach, we kunnen er wel flauw over doen. Stiekem echter droomt iedereen van een romantische serenade onder zijn of haar Franse balkonnetje. Stiekem wil Jan en alleman dat Robbert ‘Dr. Love’ Ten Brink voorrijdt met zijn liefdescamper om jou de meest magische dag te bezorgen. Stiekem hopen we allemaal op dat vijftig kleuren grijs spelletjespakket. Toch? Of sla ik hier de liefdesplank finaal mis.
Enfin. Begin eerst maar eens met te zeggen dat je van iemand houdt. En zorg er dan voor dat je dat het hele jaar door laat blijken. Dát is pas romantiek.
Fijne Valentijnsdag!

© Tekstbureau Doppie 2015