Het was weer lachen, gieren, brullen. Het was genieten, en soms ook janken.
Dag oktober. Je was weer fabulous!
Wat was jouw allerleukste of allermooiste moment van deze tiende maand?
© Tekstbureau Doppie 2017
Het is al bijna november en dat betekent dat de pepernotenbende binnenkort weer van start gaat. Knipper twee keer met je ogen en het is Kerst. Vakantie, Oud & Nieuw en voordat je het weet zijn we in 2018 aanbeland. Zo bizar.
De tijd gaat snel, heel erg snel. Vooral wanneer je heel veel plezier hebt!
© Tekstbureau Doppie 2017
Een vrolijke lieve tekst. Voor mij én voor juf Sabine en juf Marleen. Maar die krijgen er nog eentje op hun eigen bord #actsurprise
Deze lieve oud-leerlingen (groep 3 en groep 5) komen na schooltijd graag even bijkletsen en helpen mee met onder andere nakijken, opruimen, knutsels ophangen en traktaties opeten.
Zo bizar dat het clubje dat getuige was van mijn huwelijk(saanzoek) eind van het jaar van school af gaat. Echt. Heel. Bizar.
Ik ga ze ook heel erg missen!
Love my job.
© Tekstbureau Doppie 2017
De spare-match van de week. De pin-revanche van het jaar. De traditie van de trimhockeyers. Discobowlen.
De afgelopen weken waren een regelrechte rollercoaster. De lancering van mijn columns voor een landelijke krant, heel veel reacties, veel prachtkansen, sprankelende schrijfopdrachten, de start van het schooljaar, bijzondere ontmoetingen, te gekke to do’s, en heul veul gezelligheid. Zoals hockey, yoga, eetdates, borrels, Piet Roberto, familie, vrienden, afspraken, en meetings.
Het was ook een periode met externe verdrietige zaken. Van het kaliber ’toch een grotere impact dan ik dacht’. Pfff…
Tijd voor balans.
Even op adem moet komen. Een kleine pas op de plaats. En ondanks dat ik alles leuk vind en graag uitdagingen aan ga, moet ik keuzes maken en prioriteiten stellen. En dat ga ik dus ook doen.
De komende tijd hangt Superdoppie haar knalroze cape even aan de kapstok en wil ze zich iets vaker op de bank nestelen met een kopje thee of een goed boek. Dan wil ze even helemaal niks. Dan wil ze haar hoogsensitieve zelf de kans geven al die prikkels van de afgelopen tijd te verwerken. Daarbij wil ik wat minder hoeven te haasten en te vliegen als Superdoppie voorheen deed. En wat meer tijd overhouden voor spontane acties.
Even wat meer me-time op de planning.
Me-time betekent ook met pijn in het schrijfhart ‘nee’ zeggen en dat betekent
dat ik pas in 2018 weer (grote) schrijfopdrachten van nieuwe enthousiaste opdrachtgevers aanneem. De schrijfafspraken die ik heb staan, maak ik natuurlijk met liefde en plezier af. Maar de focus ligt de komende tijd op de columns, de onderwijscontent, het lesgeven en bovenal op mezelf.
En dat gaat helemaal goed komen!
© Tekstbureau Doppie 2017
En dat betekende groot feest in het pittoreske Veghel. Het betekende ook een trip down memory lane aangezien mijn oude klasje en ik in onderstaande foto werden getagd.
En zie hier, een enthousiaste groep 6. Ergens begin jaren negentig. De tijd van felgekleurde oversized truien, opzetkragen, grafische prints, Kinderen voor Kinderen, schrijven met een vulpen, werkstukken maken en spreekbeurten houden met hulp van die documentatie-informatieboekjes, en nog veel meer leuks.
Wij waren de B-groep. En na bij juf Sjannie, juf Monique of juf Annemiek in de kleutergroep te hebben gezeten, kwamen we in groep 3 samen. Daar kregen we les van die lieve juf Marianne, die ons leerde lezen en schrijven. In groep 4 hadden we meneer Adrie die fantastisch kon vertellen over zijn reizen naar Afrika. Meneer Roel in groep 5 die zijn koffie elke ochtend het raam uit mikte ‘omdat dat goed was voor de plantjes’ en zijn koffieschoteltjes kapot sloeg om de breuken uit te leggen. Meneer Mari in groep 6 die de dag startte met een anekdote over zijn dochters, ons stimuleerde creatief te zijn en graag liedjes met ons zong. Meneer Jan in groep 7 die de klas stil kreeg met dat ‘belachelijke’ belletje – maar zo krijg ik vandaag de dag de klas (naast de stiltespray) ook stil #kunjenagaan – en die ons leerde schaken. En dan meneer Henny in groep 8. Die erbij was met de Cito, het kamp, de musical, de bridgeavonturen (Niet goed geld terug – met voor mij een hysterische dubbelrol als braaf meisje overdag en ’s nachts een nachtclubzangeres). Waar we elke dag een zelfverzonnen zin klassikaal moesten ontleden. En waar we nog meer leerden out-of-the-box the denken. Wát een tijd.
De juffen en meesters van je basisschool vormen je. Leggen een basis voor je verdere loopbaan. Inspireren je en laten je talenten ontwikkelen. Laten je groeien en bloeien, maar laten je vooral jezelf zijn.
We zijn nu bijna 25 (!!) jaar verder. Groep 6b is allang niet meer. Geen hysterische kinderfeestjes, bowlingpartijen, kusjesdans en schrijven in vriendenboekjes meer. Maar gelukkig zijn we dankzij social media van de meeste klasgenoten op de hoogte van wat ze doen en wat ze bezighoudt.
Lieve B-groep, lieve Erik, Claudia, Ron, Maikel, Jeroen, Anton, John, Monique, Camile, Rogier, Valérie, Marijke, Melik, Ellen, Gabi, Moniek, Adri, Jarno, Bas, Janneke, Bryan, Eric, Marianne, Marieke, Greetje en Adil: we hebben gelachen, gehuild. Geknipt en geplakt. Geplaybackt en gedanst. Getikt en verstopt. Geknikkerd en gevoetbald. Gebouwd en gegraven. Gekleurd en geknutseld. Gekeken en geluisterd. Maar vooral elkaar in zijn of haar waarde gelaten.
Dank voor die memorabele basisschooltijd; ik vond het geweldig om bij jullie in de klas te zitten. Het was een feestje! En wellicht tijd voor een reünie?
© Tekstbureau Doppie 2017
Ik was hier met groep 3 proefjes aan het doen. Met de nadruk op proef. We probeerden verschillende smaken uit en de les was voer voor een nieuwe column. Daarover later dus meer.
Als ik naar de foto kijk, dan word ik heel erg blij. Kijk naar de betrokkenheid. De bevlogenheid en de verwondering bij mijn lieve leerlingen. Redenen waarom ik juf ben geworden.
Love being a teacher.
© Tekstbureau Doppie 2017
Want ja, wij zaten in het publiek bij RTL Late Night. Deels voor de gezelligheid, deels voor Piet Roberto’s werk.
Front row – pal achter Humberto – zaten we te shinen. Gezicht in de plooi te houden. Zo min mogelijk aan je coiffure te rommelen (mislukt). Maar bovenal te genieten van een swingende host en een stel kick-ass tafelgasten; Martin Garrix, David Guetta, Mel C (ja, die van the Spice Girls) en Jennie Lena die ons tot op het bot raakte met een nummer over #metoo.
Het uur vloog voorbij en na de uitzending trakteerde die leuke Sporty Spice ons op een exclusief optreden. Ze zong – onder begeleiding van een retegoede pianist – de girlpowerhit 2 become 1. Samen met Humberto, Jennie, een vijftal andere fans en de slechtgenoot zongen we luidkeels mee. En dat vond Mel fantastisch. Want de rest van de Garrix-groupies had geen flauw idee en stond te popelen om met de jonge DJ op de foto te mogen. Tja, die kids zijn ook geboren in de tijd van Wannabe – 20 jaar geleden alweer. Maar ken je klassiekers…
En weet je, ik zie mezelf wel aan die tafel zitten. Lekker babbelen over onderwijs (hahaha) of invallen voor mijnheer Tan als hij op vakantie is of een avondje lekker wil dansen. Doppies Late Night. Dat klinkt als girlpowermuziek in mijn oren!
© Tekstbureau Doppie 2017
Dus dat leer ik mijn lieve leerlingen. Het is de eerste stap naar zelfredzaamheid.
Lees mijn vierde column voor Trouw!
Oh ja, gister had ik een onwijs leuke meeting met mijn redactie en de hoofdredacteur van de krant. Ze zijn heel erg blij met mij én met de columns. Wauw wat een complimenten! De enige tip luidde: blijf gewoon schrijven zoals je dat nu doet.
En dat ga ik dus ook doen. Met veel plezier!
© Tekstbureau Doppie 2017
Om te evalueren. Om inspiratie op te doen. Om de puntjes op de ‘i’ te zetten. Bij te kletsen met mijn redacteuren. Want hoe gaat het nu eigenlijk met de columns. Wat vinden de lezers ervan? En wat vind ik er zélf van?
Ik ben heel benieuwd. En nog steeds blij dat ik deze kick-ass opdracht mag doen.
Vanavond ben ik ook in de hoofdstad te vinden. Waarvoor? Dat vertel ik later!
Fijne dinsdag!
© Tekstbureau Doppie 2017