augustus 2015

Vanochtend vroeg werd ik uit bed gebeld door Radio Veronica.

Nou ja, uit bed gebeld. Ik was stiekem al wakker, want ik had gereageerd op een tweet van het drietal – waaronder Jeroen van Inkel – dat de ochtendshow op die zender presenteert. En dat berichtje ging over ‘#hoe komt t toch dat als mannen iets hebben, ze altijd zieliger doen dan vrouwen met dezelfde kwaal’ . Als een soort van ervaringsdeskundige (lees: gelukkig getrouwd en groot fan van Sex and the City) postte ik met mijn slaperige hoofd ‘#inderdaad, alsof hun laatste uur heeft geslagen…en dat bij een verkoudheid!’ Mijn blijkbaar spitsvondige reactie zorgde voor een DM (= direct message voor de niet-twitteraars onder ons) met daarin de vraag of ik mijn telefoonnummer wilde doorgeven voor – jawel – een kort, maar krachtig optreden in de liveshow. Beetje toelichten enzo. Blijkbaar was ik slaapdronken, want in een split second gaf ik mijn tien cijfers door en werd ik gebeld. Daar zat ik dan – in mijn roze flamingopyjama – weerwoord te geven op de beller voor mij. Een man uiteraard. Dus dat was makkelijk. Met mijn vrolijke, enigszins zwoele ochtendstem berichtte ik over dat als mijn lieftallige echtgenoot iets onder de leden heeft (snotneus, spierpijn of een zere keel), ik als een nachtzuster Klivia hem heel erg goed moet verzorgen. Met washandjes, fruithapjes en zoete woordjes. Dit zorgde voor een bulderend gelach in de studio en een déjà-vu met vroeger. Als mijn vader grieperig was, sommeerde hij mijn moeder het telefoonnummer van de Dela bij de hand te houden. En drukte hij zijn kroost vanalles en allerlei goeds op het hart. Gevalletje ijlen, meen ik zo. En was mijn moeder dan ziek – en dan bedoel ik ziek zoals moeders kunnen zijn – dan stond vaderlief om 17:00 uur in de slaapkamer en vroeg hij doodleuk hoe laat het eten klaar zou zijn. Ik bedoel maar.
Mannen en een niet zo ernstige kwaal. Ik kom er mijn bed niet meer voor uit.

© Tekstbureau Doppie 2015

PS Het fragment kun je hier terug luisteren!