Het leven is een feest, Page 41

Vannacht had ik waanzinnig gedroomd.

Na talloze audities, na lang zeuren bij de Gooische dirigent, na uren oefenen op mijn danspasjes en rollende ‘r,’ mocht ik ein-de-lijk toetreden tot het befaamde kinderkoor. Ja ja, ik mocht acte de présence geven bij Kinderen voor Kinderen. En dat is heel speciaal voor iemand, die een Brabantse tongval heeft. Het enige nachtmerrie-element was wel dat ik als 32-jarige met bontgekleurde Oililytrui tussen de basisschoolleerlingen stond. Maar ach, dat is officieel ook mijn beroep.
Enfin. Uit volle borst zong ik mee met de grootste hits – ik had zelfs een solo – en acteerde ik de sterren van de hemel. In mijn droom was ik namelijk één van de gezinsleden uit het gezin van ‘Ochtendhumeur’. U weet wel met Edwin Rutten, die zeker wist dat hij Sinterklaas niet was en een meisje met volle wenkbrauwen, die de make-up van haar moeder dolgraag wilde lenen. Ah. Jeugdsentiment pur sang.
Toen ik in allerijl werd wakker geschud door manlief – waarschijnlijk kon hij door mijn geprevel van liedjes de slaap niet meer vatten – was het eerste dat ik zei: “Ik wil een krokodil als huisdier”.
Back to reality op de vroege zaterdagochtend. Tijd voor Twitter. Op zoek naar meer fans van het eerste uur. Op zoek naar gelijkgestemden die ook cassettebandjes grijs draaiden, die ook de songteksten uit de gids scheurden en bewaarden in een plakboek, die ook in diverse vriendenboekjes schreven dat Kinderen voor Kinderen hun favoriete popgroep was. Die het liefst elke avond kip, patat en appelmoes aten, die ook zwemziek of bang voor de bal waren en die hartverscheurend moesten huilen omdat Miepie een vogeltje had opgegeten. En ja, ik heb ze gevonden!
Ik vroeg naar hun favoriete hits. Van welk nummer stonden zij in vuur en vlam? Hadden zij idolen? De Justin Biebers van toen, compleet met pruik en servet in ‘Moeders wil is wet’.  En vonden zij verliefdheid net zo rampzalig? En waren hun vaders net zo gek? Van ‘Meidengroep’ tot ‘Op een onbewoond eiland’, van ‘Vakantieliefde’ tot ‘Klein is fijn’, van ‘De Brugsmurfblues’ tot ‘Ik ben beroemd’ van ‘Wakker met een wijsje’ tot – mijn favoriet – ‘De Kerstezel’ – dit nummer draai ik jaarlijks op 12 december. Een dame uit mijn geboortedorp twitterde vrolijk dat haar moeder voor carnaval een gifgroene jurk met hoepel had ontworpen. Net zoals de meisjes uit ‘Met één been op de stoep’. Daar ben ik wel best een beetje jaloers op. En ondanks die spectaculaire outfit werd ook zij vanwege haar zachte ‘g’ nooit gevraagd om mee te doen. Gedeelde smart is halve smart.
Uit mijn ochtendonderzoek kan ik dus concluderen dat Kinderen voor Kinderen tussen 1985 en 1995 een soort van algemene ontwikkeling was en dat het nog steeds leeft bij de (veelal vrouwelijke) fans die het ‘Tietenlied’ en het dertigersdilemma ternauwernood hebben overleefd. Het hoorde deels bij de opvoeding. Net als blokfluit spelen en dansles. De universele thema’s en tijdloze liedteksten werden destijds nog net geen onderdeel van het curriculum in het primair onderwijs. En daar breng ik verandering in. Voor mijn groep geen techno, freestyle of rappers met gouden kettingen en een onduidelijke uitspraak, dat enkel voor spellingproblemen zorgt. In mijn klas draai ik namelijk graag (de karaokeversie van) de allergrootste, allerleukste en allermooiste hits van mijn helden van vroeger. En de kinderen? Die vinden het in één woord geweldig!

Dit jaar bestaat Kinderen voor Kinderen 35 jaar en dat wordt uiteraard gevierd. Met de interactieve musical ‘Waanzinnig gedroomd’ maakt cast en crew er in talloze theaters één groot feest van. En om mijn droom stiekem toch een beetje in vervulling te laten gaan, zal ik (hopelijk met een aantal gelijkgestemden) op de eerste rij zitten!

©  Tekstbureau Doppie 2014

Eind augustus geef ik acte de présence op een 90s festival. Als bezoeker weliswaar.

Een festival met als thema de keiharde en veelbesproken nineties.
En daarom maken we even een grote sprong terug in de tijd. De Twix heette nog Raider en op de zaterdagmiddag zat je gekluisterd aan je My First Sony om op een old skool cassettebandje de hits uit de Mega Top 50 op te nemen. Haddaway, 2 Unlimited en Ace of Base knalden uit de kleine rode speakertjes.
Want we hadden (nog lang) geen iPad, ook geen iPod, sowieso niks met een ‘i’ erin. Je was al een trendsetter als je ouders een videorecorder hadden aangeschaft. Daar nam je namelijk de uitzending van Kinderen voor Kinderen mee op, die je vervolgens het hele jaar door terugkeek. Dat was genieten met een harde ‘G’ (en een rollende ‘R’)! Zucht. De nineties. Het waren de dagen van de Flippo’s, skatebikes, Fido Dido’s en een slijmerig snotterig spul in een doosje waar je allerhande creaties mee kon maken. Het was het decennium van origami, rubberen spelden en broches, Panini plaatjes verzamelen en je kaken stuk eten aan kauwgom voor de plaatjes van de Ninja Turtles of de sterren van Beverly Hills 90210. Het was de eeuw waarin je de poppetjes (vaak Disneyfiguren) van je Happy Meal spaarde, je het Moppie van de Week uit de Tina scheurde en je keurig naar de juf of meester luisterde (en uiteraard deed wat zij van je vroegen).
Kinderfeestjes werden gezellig thuis gevierd, je kleding kon niet bontgekleurd doch praktisch genoeg zijn (denk Oilily, NafNaf en opzetkragen) en in klasgenotenboekjes vulden alle kinderen bij favoriete hobby’s ‘lezen’ in – ook de jongens.
Als lettergek verslond ik regelmatig het ene na het andere boek. Van olijke tweelingen tot dolle drielingen, van babysitclubjes tot droomvriendinnen, van de tachtig delen Floortje Bellefleur tot balletclub De Zwaantjes.  Zij zorgden gelukkig voor enige avontuurlijke spanning. Daarnaast hadden we de Backstreet Boys/Take That, Medisch Centrum West en Arnie Alberts, die het leven sprankelend maakten. De ontblote bovenlijven van de mannelijke cast van Fort Alpha bezorgde ons enigszins rode oortjes. Niks geen bijtgrage liefdes tussen vampiers en mensen en niks geen stoute klusadviezen over in welke kleur grijs je slaapkamer geverfd zou moeten worden. De verhalen waren simpel. Puur. Onschuldig. Zo ook het leven. Met weemoed denk ik daarom graag terug aan de nineties, de tijd toen geluk heel gewoon was.
Het ouder worden doet stiekem toch wel pijn. Na in de nineties mijn puberteit overleefd te hebben (met DJ Paul Elstak versus legergroene Dokter Martens), beleefde ik mijn studententijd in mijn roaring twenties en stevende ik na mijn afstuderen, net als velen met mij, recht af op een dertigersdilemma. Vragen, twijfels, keuzes, beslissingen. Waarheid als een koe. De tijd van ponyclub De Bokkensprong was echt voorbij.
Mijn generatie dealt momenteel met hypotheken, verzekeringen, carrièreswitches, gezinsauto’s en kindvriendelijke campings, maar bezoekt ook feestjes waar ze even weer tiener kunnen zijn. Zogenaamde ontlading. En dat is helemaal oké. En hoe moeilijk ik het ook blijf vinden als zo’n snotneus, die denkt dat Sporty Spice een pittig Olympisch onderdeel is, mij met ‘u’ aanspreekt (hee, zie ik er immers uit als 32?): ik ben en blijf een kind van de nineties and I’m loving it.

P.S. Het is vanzelfsprekend dat ik dankbaar ben dat we ouder (mogen) worden. Het heeft ook zijn charmes, maar dat is een verhaal apart. Daar zal ik in de toekomst een blog aan wijden.

©  Tekstbureau Doppie 2014

Wees gerust.

Dit is geen blog over de verleidelijke dansmoves van Uma Thurman, het gekonfijte kapsel van John Travolta of de alom bekende opmerking van Samuel L. Jackson over mayonaise en Nederlanders. Nee, nee. Dit is een schrijven over allesreinigende ergernissen. Een epistel over irritatiefactoren met een stofdoek. Een missive wat mannen in het huishouden betreft. En als jezelf de poetsskills van mevrouw Helderder hebt, dan is het één doffe ellende.

Pais en vree wordt afgewisseld met bloedvergieten, als manlief claimt het huishouden spik en span en met uiterste zorgvuldigheid te hebben gedaan. Nu heb ik een oog voor detail waar ze bij CSI jaloers op zouden moeten zijn, dus ik geloof er niks van en ga op onderzoek uit. Gewapend met een multipak aan schuursponsjes.
Bij het eerste plaats delict (woonkamer) is het raak. Ik hoef enkel een meubel aan de kant te schuiven en ik zie exact waar er is gestofzuigd, gedweild of geswifferd. Geswifferd ja, want de man anno 2014 houdt van gemak. Uiteraard maak ik daar melding van. De gezelligheidstemperatuur daalt onmiddellijk.
De sporen leiden naar de badkamer en daar zie ik iets gloren aan de horizon. Het oogt fruitig, het ruikt fris. Knap staaltje werk. Wat is dat toch eigenlijk met heren en een fles chloor? Maar vooruit, ik ben de beroerdste niet en complimenteer mijn echtgenoot met zijn verdienste. Het wordt gelukkig weer wat warmer, maar dat kan ook door de zeer dichte concentratie chlooratomen komen. Toch is dit slachtoffer nog niet klaar met haar schoonmaakdader en samen vervolgen we de weg naar de keuken. Daar heeft namelijk de apocalyps plaatsgevonden. Een poging tot obstructie van de rechtsgang mislukt jammerlijk en op grond van de volgende bewijzen kan ik arrestaties doen.

Hoe vaak heb ik immers nou niet gezegd dat je de bekende gele doekjes grondig dient uit te spoelen na gebruik? En na twee dagen te vervangen? Hoeveel maal heb ik het arsenaal aan bezems, vegers en blikken niet gedemonstreerd? En hoezo wordt er constant een spoor van kruimels en allerhande eettroep achtergelaten? Ik ben toch niet in Hans en Grietje aanbeland? Mijn weg naar huis heb ik allang teruggevonden en of de bewoners nog lang en gelukkig leven is nog maar de vraag.
Ergernissen ten top.

Maar het meeste, het meeste waar ik me aan erger is de pulp van mediterrane vruchten. Dagelijks word ik bij het ontbijt gruwelijk verwend met versgeperste jus d’orange, wat natuurlijk ontzettend lief is. Het opruimen echter blijft een discussiepunt. Aan de route van de sinaasappelpulp kan ik namelijk acuut zien waar mijn geliefde Piet is geweest. Het zit werkelijk waar overal. De keuken kleurt zowat oranje en het is nog lang geen WK. Wanneer ik rond vijven thuiskom, wens ik stiekem dat het spul verdwenen is. Maar niks is minder waar. Ik ben in een slechte pulpfilm beland. Mannen, allemaal hetzelfde??

Aan het eind van dit mysterie druk ik de lezer op het hart dat overdrijven een kunst is en het huishouden een wetenschap. Deze schoenmaker/schoonmaker blijft bij daarom haar leest en onderwijst zodoende graag in huishoudkunde. Kind kan de was doen. Met of zonder pulp.
©  Tekstbureau Doppie 2014

Guilty pleasure nummer zoveel. Het is werkelijk waar hilarisch, maar ik ben dol op fout. Fout Fouter Foutst – met hoofdletters en met glitters. Als ik in Broekhoven zou wonen, behoorde ik zeker tot de schare BFF’s van Roy D. Want ja, net als hij donder ik overal glitters op en in. Ik schroom niet voor keiharde krullen plus prullekes en ik spaar voor dat überoranje onvervalste juichpak. Maak me blij en maak me gek met een fout festijn, waar jong (25+) en oud (30+)  swingen op ontroerend jeugdsentiment van gekruide meisjes en jongens uit de achterstraat. Ik weet nog steeds hoe het dansje van Ademnood moet en uiteraard spring ik in de houding als Captain Jack acte de présence geeft, waar dan ook. Glimmend van trots toon ik een ieder die het maar zien (en horen) wil de complete collectie Foute cd’s van Q-music.

Het was een euforisch moment, toen ik ontdekte dat mijn versgebakken verkering en ik gelukkig één ding gemeen bleken te hebben. U raadt het al: een diepgewortelde voorliefde voor foute muziek. Met een introductie op het Foute Feest als gevolg. En daar, ergens in het centrum van Utrecht, diep in de nacht, omringd door dierbare vriendschappen, tussen de hardcore vibes van DJ Paul en de zoute zeetune van Baywatch, wist ik dat de liefde met mijn tegenpool voor altijd zou zijn. Daar druipen alle clichés heerlijk glad vanaf, maar hee, clichés behoren tot op de dag van vandaag nog altijd tot de orde der foutheid.

Zeven jaar later bezorgde PostNL overal in het land knalroze enveloppen met hysterische invitaties voor een nog hysterischer en fout bruiloftsfeest. En zo geschiedde.

Het leven is een feest en je dient zelf de glitters rond te strooien. Geniet dus immer met een grote, zachte én foute G 😉

©  Tekstbureau Doppie 2014

Als jullie beloven onderstaande niet door te brieven, wil ik graag het volgende aankaarten.

Ik ben dol op post.
Het schrijven, verzenden of ontvangen. Aangetekend of rembours. Het geluid van een klepperende brievenbus – of ik er nou iets ingooi of uithaal – brengt mij in extase.
Het ultieme summum bonum. Mede mogelijk gemaakt door PostNL.

Het alsmaar groeiende digitale verkeer bezorgt mij echter hartkloppingen.
De dag des onheils nadert spoedig.
De dag dat de postbode maar twee keer per week zijn ronde zal doen, is als een ware apocalyps voor mij.
Om tot die tijd zoveel mogelijk vrolijk gekleurde enveloppen, liefdesbrieven, ansichten, magazines, pakketjes en zelfs reclamefolders te krijgen, ging ik per expresse op zoek naar oplossingen, die deze zogenaamde posthonger konden stillen.

Als een kind op de schoot van de Sint zo blij was ik dan ook, toen ik postcrossing.com ontdekte.

Met deze site gaat er letterlijk een wereld voor je open. Je meldt je aan en je krijgt een willekeurig adres toegewezen. Aan jou de taak om een bijzonder kaartje naar die persoon te sturen. Jouw adres komt vervolgens tevoorschijn in een andere inbox en zo ontstaat er dus een ware postcrossing.
Bij elke kaart krijg je een ID. Door deze op de kaart te schrijven, kan de ontvanger jouw kaart registreren en mag jij weer een nieuw bericht versturen.
Kettingbrieven anno nu. Penvrienden, maar ook weer niet.

Wekelijks word ik dus (een aantal keer) verrast met zwoele zomerzoenen uit het zuiden en warme winteromhelzingen uit het noorden. Ook de kordate pennenstreken uit het wilde westen en inspirerende teksten uit het verre oosten maken mijn dag nog beter dan dat deze al was.
En wat is er nou leuker dan de wereldbevolking te verblijden met míjn liefdevolle groeten uit de Vinex?
From De Meern with love; James Bond zou er een moord voor doen.

Een oranje gedaante flitst voorbij. Hoorde ik daar de brievenbus?
Kijk eens aan, wat een vangst: het lokale nieuwsblad, een tijdschrift, twee blauwe brieven en maar liefst drie kaarten. Twee uit Duitsland en één uit Finland.
Een geluksmomentje pur sang.
Ik kwam, ik zag, ik heb gepost: het is daadwerkelijk Happy Postcrossing met postcrossing.com!

©  Tekstbureau Doppie  2014